یکی از اجزای بسیار مهم تجهیزات ویبره، سیستم تعلیق یا تکیه گاه آنها می باشد. این تکیه گاهها به واسطه داشتن سفتی و جرم تجهیز ویبره، مانند یک سیستم جرم و فنر عمل میکنند. در صورت شبیه سازی این سیستم جرم و فنر با یک مدل یک درجه آزادی، یک فرکانس طبیعی nω خواهد داشت که متناسب با سفتی فنرها و جرم تجهیز ویبره می باشد. سیستم ارتعاشی نیز دارای یک فرکانس تحریک ω می باشد.
در نسبت بین این دو فرکانس، سه نوع سیستم تعریف می شود:
1- سیستم زیر-تشدید
در این سیستمها فرکانس تحریک بسیار کمتر از فرکانس طبیعی تکیه گاه ω « ωn می باشد. این سیستمها کاربرد بسیار محدودی دارند.
2- سیستم تشدید
در سیستمهای تشدید فرکانس تحریک در محدوده فرکانس طبیعی 0.85 < ω/ωn < 1.1 می باشد. در سیستمهای تشدید، توان مصرفی در حالت پایدار به حداقل می رسد، در نتیجه کانوایر می تواند ظرفیت بیشتری را حمل نماید. اما به علت سفتی زیاد فنرها، نیروی بیشتری برای استارت سیستم نیاز است.
در ضمن این سیستمها به شدت به تغییر بار هستند، چون با تغییر بار فرکانس طبیعی تکیه گاه تغییر خواهد کرد. بنابراین برای کاربردهایی توصیه می شود که تقریبا بار یکنواخت است.
3- سیستم فوق-تشدید
در سیستم فوق-تشدید، فرکانس تحریک بیشتر از فرکانس طبیعی ω » ωn است. از مشخصه های این سیستم سفتی پایین است و نیاز به نیروی کمتر در هنگام استارت می باشد، اما توان بیشتری هنگام کار مصرف می کند. این سیستمها می توانند در مدت طولانی حتی با وجود تغییرات بار، بطور پایدار کنند. ایراد اصلی سیستمهای فوق-تشدید، افزایش ناگهانی دامنه هنگام عبور تجهیز از فرکانس طبیعی هنگام روشن و خاموش شدن می باشد. در نتیجه در این لحظه تنش زیادی به سیستم تکیه گاهی وارد می شود. البته توسط تجهیزات خاصی تا حدی این افزایش دامنه قابل کنترل است.
در ضمن باید توجه داشت به علت نرمی سیستم تعلیق، نشتس در برابر نیروی وزن زیاد خواهد بود.
